Sa malaking bato
ako ay naupo.
Pinagpahinga ako
ng mga lungkot at takot
na magugulo
na nagtagu-taguan
sa akin ulo.
Sa akin pagkakaupo,
abot-tanaw
ang kaway
ng mga alon
sa dulo,
hudyat ito.
Sa pagkampay
ng hangin,
umawit ang mga puno,
yumuko ang mga damo.
Ang mga dahon sa tabi
ay nagpalakpakan
sa hukbo ng espinghe
na nagsayawan bilang
pagpugay sa bida ng
pelikula ng aliwan.
Pansamantala,
nawala ang lungkot
at takot. Nabahiran
ng anghel nagdaan
ang kapayapaan.
Nagpalitan ng
ngiti ang kalangitan.
Dumating ang kalaban
tinukso ang kalangitan
nagdamdam ito
kaya bumuhos
ang malakas na ulan.
Sa pagdampi
ng ulan nakadama ng
awa ang karagatan,
kumuyom ang alon
nakipagbunuan,
hindi nagkasundo
kaya nagsalpukan.
Nagtaka ang hangin
sa kinilos ng karagatan
akala galit sa kanya
dahil mali ang naiturong tono
inawit ng mga puno.
Napahiya, kumaripas
ng takbo.
Sa bilis ng takbo
natumba ang
malawak na hanay
ng puno
at ang lupa
ay gumuho.
Nanindig ang
akin balahibo
ako ay napatayo.
Nagpatintero
ang kaba at agam
sa akin ulo.
Pinatay ang sulo,
matapos ay sumara
ang kurtina.
Sapat na siguro itong
kasagutan,
na sadyang
hindi magpapantay
ang dalawang bagay.
