Teri Malicot
Sadistic nga siguro dahil tuwang tuwa ako sa Death Proof ni Quentin
Tarantino. Isang maniac ang sumasadista ng mga sexy at magagandang babae gamit
ang kotse niya. Pinapatakbo niya ng mabilis ang sasakyan habang ang nasa
passenger seat ay walang seatbelt. Sa bandang huli, nakahanap siya ng katapat.
Characters
Transition ng main characters. Aakalain na ang pinakitang bida noon una ay
sila rin ang kakalaban sa kontrabida sa huli.
Ini expect kong makaka survive ang ilan characters matapos ang car crash.
Ang dapat na survivors ay siyang maghihiganti. Tipikal na magpapa plastic
surgery or magpapagaling ng ilan buwan o taon upang e regain ang dangal at
pisikal na lakas. Binuwag ng Death Proof ang kumbensyunal na paghihiganti ng
bida laban sa kontrabida. Sa kalagitnaan ng pelikula, sumulpot ang ikalawang
grupo ng babae na siyang maghihiganti sa psychopath stuntman na si Mike na
ginampanan ni Kurt Russell.
Magaganda ang unang grupo na binubuo ng tatlong modelong kababaihan na main
characters sa unang yugto ng pelikula. Ang ikalawang grupo ng kababaihan naman
bagamat hindi man kalevel ng ganda ng nauna, nasa role nila ang matapang.
Silang pangalawang grupo ng kababaihan ang tatatak sa isipan ng viewers bilang
sila ang nag take revenge para sa unang grupo ng kababaihan though walang
kaugnayan ang naunang grupo sa pangalawang grupo.
Sadyang mahahaba ang script ng characters. Boring na nga sa sobrang haba.
Unlike sa pelikulang Kill Bill, mahahaba man ang linya ng characters, hindi ito
naging boring, may pihit agad ng maaksyong eksena.
Music
Lagi kong nagugustuhan ang mga soundtrack sa mga pelikula ni Quentin.
Tumutugma ang music sa kwento ng pelikula, sa ending nito o sa bawat eksena,
nagre raise ito ng paniniwala sa viewers na lalo silang nagiging attach sa
pelikula.
Non-original music ang karamihan na OST ng Death Proof, ang Chick Habit ng
April March na pinatugtog matapos upakan ng pangalawang grupo ng kababaihan si
Mike ay naghahayag ng tagumpay laban kay Mike at sa pinaramdam niyang nerbyos
at takot sa bingit ng kamatayan.
Scenes
Tawang-tawa ako sa eksena na humihingi ng tawad si Mike sa ikalawang grupo
ng kababaihan habang sila ay nasa kalsada't kapwa binabangga ang kotse ng bawat
isa. Ginagaya nila ang pagmamakaawa ni Mike na parang bang lalong inaasar. Kuhang-kuha
ng scriptwriter ang karaniwang kaganapan tulad halimbawa sa isang batang
nagmamaakawa ng pang-unawa. Kakatwa lang na isang maniac character na pumatay
ng mga babae na walang kalaban-laban, humihingi si Mike ng kapatawaran. Twist
of fate ika nga. Wala sa hinagap niya na makakaganti sila.
Kritik
Ang pagkatuwa ko sa pelikula ito at sa ginampanan
ng role ng kababaihan ay pangunahin dahilang ng pagkri kritik ko sa pelikula. Mas pagtutuunan ko ng pansin
dito ang ginampanan na character ng kababaihan at ang paglaban nila sa machismong
aktitud na ginampanan ng antagonist na siya rin repleksyon ng machismong
kultura ng kalalakihan.
Hindi nalalayo sa reyalidad ang ilan eksena sa Death Proof tulad na lang
halimbawa na nakahanap ng katapat si Mike sa katauhan ng pangalawang grupo ng kababaihan.
Sa uri ng lipunan ng bansa na ‘class structured’, conscious or unconsciously, posibleng
maapakan ng upper class ang lower class, tunggalian sa pampulitika at pang
ekonomiyang kapangyarihan. Sa lagay ng pelikula, pagpapakita na ang babae
bilang materyal na bagay ng mga kalalakihan, ang pag-sasayaw sa harap ng lalaki
na madalas din makikita sa ilan pang pelikula ni Tarantino,ang pagsusuot ng
maiiksing damit, ang pagbagsak at pagwawagi ng kababaihan ay kung ano ang
pagtanaw niya sa mga kababaihan bilang siya na scriptwriter din ng nasabing pelikula.
Napaglalaro ni Tarantino ang characters sa mga pelikula niya. Nagagamit sa
iba’t-ibang paraan ang kalakasan at kahinaan na natural na katangian ng tao
tungo sa mga posibilidad na ikaaangat o ikalulugmok nito.
Hindi nga ba’t sa atin lipunan, sa kalakhan persepsyon na uugat pa rin sa misedukasyon,
tinatanaw lang ang babae bilang isang materyal? Kungdi man pamparausan ay
nalilimitahan lang sa gawain pambahay? Isama pa rito ang tumaas na rate
pinagsasamantalahan kababaihan.
Nagpakita ang Death Proof ng paglaban sa katauhan ng kababaihan na kapag nadehado
o nasaktan mag-uudyok ito ng pagganti higit pa nga sa naipadamang represyon sa
kanila.
Lumilikha ang lipunan ng maraming uri ng sakit gayon man ang mga constituents
na nakapaloob rito ay apektado. Hindi imposibleng makalikha ng maniac ang
lipunan ganoon naglilikha ito ng demands na labis sa kakayahan ng indibiduwal
sa kanyang natural na paligid. Psychological sickness tulad ng nababaliw,
nauulirat, nagpapakamatay, behavioral disorders tulad dermatillomania ang
pinakamadaling solusyon upang makatakas sa reyalidad. Coping mechanism na nila
ang ganitong uri ng sakit bilang end means ng kanilang paghihirap at makasabay
sa agos ng mundo.
Sa kabuuan aspekto, isa pa rin itong mainstream na pelikula na ang
pinatatampukan lamang ay makadulot ng entertainment sa mga manonood. Matapos ang
pelikula, walang pagklaripikasyon ng conflict
o enlightenment sa parte ng manonood .
