ESCAPIST

Tila baril na nakatutok sa'kin ang maraming tanong na naduduwag kong sagutin sa mga nagtatanong sa'kin. Hindi ka ba mag-aasawa? Wala ka bang planong mag-anak? Magtrabaho? Tumatanda ka na.

Humaharap na yata ako sa quarter life crises. Bothered ako ng existentialist questions na kinakaharap din ng mga kaedaran ko, ‘paano ka pagtanda?’

Ginigiit ng tito ko na magka-SSS. Paano ko daw isasalba ang sarili ko sa pagtanda nang walang pensyon. Nabarkada daw ako kaya ako naging aktibista. Metapisikal na konklusyon. Loner nga ako eh. Maliit pa lang ako, pinagbabawalan na akong lumabas ng bahay. Wala nga akong naka barkada na kapitbahay. Yung mga highschool friends ko, wiz khalifa akeech balita. Looking for greener pasture ang peg ng mga college friends ko.

Kinukupot ang sekyuridad sa pagtanda ng pagkakaroon ng SSS at iba pang anek na government benefits. Mahirap ang sekyuridad sa Pinas. Nag-aagawan ang classes at any form of ownerships. Kahit ano pa ang naipundar, gumagawa ng paraan ang gobyerno na bawiin ang pagmamay-ari. Hindi ba ganyan ang nangyari sa mga denimolish na maralita.

Matagal nang uso sa reactionary government ang mangako at babawiin kapag iniipit na sila ng ruling class. Achoo. Achoo. Kaya hindi na bago ang walang sawang amendments at reforms na sa sumatutal silang bureucrats din ang nakikinabang.

Kung madali lang ipaintindi sa tito ko na class-based structure ng society sa Pinas. Hindi na sana ako magtatago pagdating nila. (Hahaha).

Ang daming pinapa problema sa’kin ng mga tao. Dagdag sa nilalabanan na kontradiksyon. Matatagpuan ko uli ang sarili kong napi privilege speech sa harap ng kamag-anak. Mauupos akong parang kandila uli nito.

Nagwa wild ang utak ko, naghehead-bang sa Halik ni Hudas ng Wolfgang.

Puwede ko pa naman ihulog ang natitirang pamasko ko sa SSS. Ay, nawawala na ang SSS ID ko.

Hay naku buhay…